ΝΑ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ ΜΕΤΩΠΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΕΚΔΙΚΗΤΙΚΕΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ! ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ, ΤΟΥΣ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ!

Μαλαματίνα, Φρυγιανιώτης, TaskUs, ΕΚΕΤΑ, και μετά ποιοι...;

ΝΑ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ ΜΕΤΩΠΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΕΚΔΙΚΗΤΙΚΕΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ! ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ, ΤΟΥΣ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ!

Τους τελευταίους μήνες ένα κύμα εκδικητικών, συνδικαλιστικών απολύσεων έχει απλωθεί στη Θεσσαλονίκη. Πρόκειται για μια εκδικητική συμπεριφορά της εργοδοσίας, με την πλήρη κάλυψη από την κυβέρνηση και τους κάθε είδους μηχανισμούς της, που έχει ένα και μόνο σκοπό: να τρομοκρατήσει τους εργαζομένους της πόλης.

Το ιστορικό των απολύσεων σε Μαλαματίνα, Φρυγανιώτης, TaskUs, ΕΚΕΤΑ

Οι εκδικητικές απολύσεις είναι μια πρακτική της εργοδοσίας, όταν φοβάται τους εργαζόμενους που οργανώνονται και να διεκδικούν. Ειδικά οι πρωτοπόροι εργαζόμενοι με ταξική συνείδηση, που παρασέρνουν και άλλους συναδέλφους στον αγώνα, πρώτοι μπαίνουν στο μάτι της εργοδοσίας. Γιατί στους χώρους δουλειάς στην πραγματικότητα δεν υπάρχει «δημοκρατία και ελευθερία», αλλά η καταπίεση του κεφαλαίου. Δεν είναι τυχαίο ότι σε μια περίοδο ανεβάσματος της ταξικής πάλης, έχουν συμβεί αυτά τα γεγονότα στην πόλη μας. Η εργοδοσία πιέζεται από τη συμμετοχή των εργαζομένων στις απεργιακές κινητοποιήσεις και ταρακουνήθηκε και από τη μαζική συμμετοχή στις «απεργίες των Τεμπών», που ακόμα και λόγω του “ιδιαίτερου” της κατάστασης έγινε αρχικά ανεκτή, μετά έπρεπε να μαζευτεί. Και αποφάσισε να εκδικηθεί αυτούς που της προκαλούν πρόβλημα.

Ο πολύμηνος απεργιακός αγώνας της Μαλαματίνα χτυπήθηκε με όλους τους τρόπους. Με απεργοσπάστες, ΜΑΤ, ξύλο, διώξεις και φυσικά απολύσεις εκλεγμένων συνδικαλιστών (μαζί και  ο πρόεδρος του επιχειρησιακού σωματείου αλλά και ταυτόχρονα της πανελλαδικής ομοσπονδίας εμφ. ποτών). Πέρσι το Μάη, απολύεται συναδέλφισσα στην εταιρία TaskUs, αμέσως μετά τη συμμετοχή της στις απεργίες. Τον Ιούνη και το Σεπτέμβρη, τα εκπαιδευτήρια Φρυγανιώτη απολύουν 3 από τους 7 (!!!) εκλεγμένους στο ΔΣ του κλαδικού σωματείου, ουσιαστικά αμφισβητώντας το ίδιο το δικαίωμα ύπαρξης του... Λίγους μήνες μετά ακολουθούν οι 8 απολύσεις των εργαζομένων στην TaskUs, με πρόσχημα τη «μη διαθεσιμότητα project». Η αλήθεια είναι ότι οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι αυτοί διεκδικούσαν αυξήσεις μισθών και καλύτερες συνθήκες δουλειάς. Την ίδια χρονική περίοδο, πραγματοποιούνται άλλες 2 απολύσεις με παρόμοιο περιεχόμενο και πρόσχημα («δεν έχει project»...) στο ερευνητικό κέντρο ΕΚΕΤΑ. Για να γίνει λίγο αργότερα η τελευταία (μέχρι στιγμής...) απόλυση, πάλι στο ΕΚΕΤΑ, μέλους του ΔΣ του κλαδικού σωματείου ΣΕΤΗΠ. Πρόκειται, αναμφίβολα για μια βιομηχανία απολύσεων. Ένα όργιο τρομοκρατίας της εργοδοσίας στην πόλη που πρέπει να το σταματήσουμε άμεσα!

Ποιοι έφτιαξαν το κλίμα για να οργιάσει η εργοδοσία; Ποιος λύνει τα χέρια της;

Πρώτα και κύρια, το κλίμα το φτιάχνει η πολιτική της καταστολής, της φασιστικοποίησης, της τρομοκρατίας. Το χτύπημα με ΜΑΤ των αγροτικών μπλόκων, η επέμβαση της αστυνομίας στις μαθητικές καταλήψεις, οι εισαγγελικές διώξεις ενάντια στους φοιτητικούς συλλόγους, η εισβολή των ΜΑΤ στην πρυτανεία του ΑΠΘ. Οι συλλήψεις, οι διώξεις και τα πρόστιμα για πολιτική δράση. Γιατί τι άλλο είναι οι απολύσεις από συνέχιση και προέκταση αυτής της τρομοκρατίας;

Σημαντικό αρνητικό δεδομένο για το εργατικό κίνημα αποτελεί η ψήφιση των νόμων Χατζηδάκη και Γεωργιάδη, που μαζί με τα προηγούμενα μέτρα των κυβερνήσεων ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ, ουσιαστικά βγάζουν στην παρανομία τα σωματεία, την απεργία, την περιφρούρηση, τη συνέλευση, μέχρι και τις εκλογές των σωματείων. Με αυτούς τους νόμους, το κράτος βάζει για καλά το χέρι του μέσα στα σωματεία (πχ με το ηλεκτρονικό μητρώο-φακέλωμα του ΓΕΜΗΣΟΕ). Ο νόμος Χατζηδάκη έκανε εφικτές τις απολύσεις εκλεγμένων συνδικαλιστών. Αυτό το νομικό κατασταλτικό πλαίσιο, έχει λύσει τα χέρια της εργοδοσίας και επιτίθεται.

Σημαντική βοήθεια στην εργοδοσία και την κυβέρνηση πρόσφερε η πλειοψηφία της ηγεσίας του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, που με την απεργοσπαστική στάση της στην απεργία της 21ης Σεπτεμβρίου, άφησε έκθετους και ακάλυπτους πολλούς εργαζόμενους που ήθελαν να απεργήσουν, να αντιμετωπίζουν μόνοι τους την τρομοκρατία της εργοδοσίας! Είναι η φυσική προέκταση της στάσης της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, που έχει πάρει ανοιχτά το μέρος του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων. Όλοι αυτοί δεν έχουν κουνήσει το μικρό τους δαχτυλάκι για να υπερασπιστούν τους απολυμένους!

Τέλος, από κοντά: το δικαστικό σύστημα, η αστυνομία, τα ΜΜΕ, η Επιθεώρηση Εργασίας, και σειρά άλλοι κρυφοί και φανεροί μηχανισμοί ή θεσμοί του συστήματος, που κάνουν τη «βρώμικη δουλειά» για να την βγάζει καθαρή η εργοδοσία Καμία εμπιστοσύνη δεν πρέπει να έχουν οι εργαζόμενοι για νομικές λύσεις στο πρόβλημα. Οι νόμοι είναι κομμένοι και ραμμένοι για το κεφάλαιο, και αν χρειαστεί δεν διστάζει να τους καταπατήσει κιόλας...

Η ΕΛΠΙΔΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ
ΝΑ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ ΜΕΤΩΠΟ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΤΩΝ ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΝ/ΙΣΣΩΝ ΜΑΣ

Η μόνη δύναμη που μπορεί να ανατρέψει αυτή την επίθεση είναι η μαζική πάλη των ίδιων των εργαζομένων. Η μόνη απάντηση είναι σε κάθε χτύπημα να μαζεύουμε στο στρατόπεδο μας περισσότερες δυνάμεις. Είναι να καταλάβει η εργοδοσία ότι όσο συνεχίζει, τόσο θα πυκνώνουν και θα μαζικοποιούνται οι κινητοποιήσεις.

Η ταξική πάλη δεν είναι μια ειρηνική διαδικασία. Οι εκμεταλλευτές θα χρησιμοποιήσουν κάθε είδους βία για να διατηρήσουν τα κέρδη τους. Μόνο όταν δουν μπροστά τους οργανωμένο μέτωπο θα αναγκαστούν να υποχωρήσουν. Οι εργαζόμενοι έχουμε αυτή τη δύναμη, μόνο μέσα από την οργάνωση. Έτσι κατακτήθηκαν τα δικαιώματα μας ιστορικά, και έτσι θα κερδίσουμε πάλι από την αρχή.

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ

Σε πρώτο επίπεδο, θα πρέπει τα κλαδικά σωματεία (ή και τα επιχειρησιακά, όπου υπάρχουν), να δώσουν με συνέπεια, διάρκεια και επιμονή τη μάχη ενάντια στις απολύσεις. Καταγγέλλοντας την τρομοκρατία, κάνοντας μαζικές και καλά προετοιμασμένες συγκεντρώσεις. Να βρίσκει μπροστά της η εργοδοσία κάθε φορά όλο και περισσότερους αλληλέγγυους. Να δώσουμε θάρρος στους συναδέλφους.

Δεύτερο, η ενημέρωση του λαού της πόλης πρέπει να ενταθεί, με πολύμορφες δράσεις και καμπάνια ενημέρωσης, με άνοιγμα του ζητήματος τόσο στους μαζικούς φορείς, όσο και στους φοιτητικούς συλλόγους. Μπορούν να γίνουν περισσότερα σε αυτό το κομμάτι στην πόλη.

Τρίτο, να μαζικοποιηθεί η συμμετοχή των εργαζόμενων στο εργατικό κίνημα, τόσο σε κεντρικά γεγονότα όπως η απεργία στις 28 Φλεβάρη (αλλά όχι μόνο σε αυτή), αλλά και με οργάνωση επιτροπών/πρωτοβουλιών στο χώρο δουλείας, και τελικά νέων σωματείων που να έχουν επαφή με τον χώρο. Οι εργαζόμενοι πρέπει να πεισθούν να γραφτούν στα σωματεία τους, να συμμετέχουν σε αυτά και να τραβήξουν και άλλους συναδέλφους μαζί τους.

Πάνω σε αυτή την αναγκαιότητα, θα πρέπει να παρθούν πρωτοβουλίες το επόμενο διάστημα, για μια υπόθεση που αφορά συνολικά το λαϊκό και εργατικό κίνημα στην πόλη μας! Οι απολύσεις είναι χτύπημα ενάντια σε κάθε άνθρωπο που αγωνίζεται, είναι σα να διώκουν τα μέλη του κάθε σωματείου. Έτσι πρέπει να τις αντιμετωπίσουμε.

•    Να ακυρωθούν τώρα όλες οι εκδικητικές απολύσεις.
•    Κάτω τα χεριά από τα σωματεία μας.
•    Ανατροπή των νόμων Χατζηδάκη, Γεωργιάδη – καμία εφαρμογή τους στα σωματεία.
•    Κοινό μέτωπο με το φοιτητικό, μαθητικό και αγροτικό κίνημα ενάντια στην τρομοκρατία και την καταστολή.
•    Πάλη για μόνιμη, σταθερή δουλειά,  με Συλλογικές Συμβάσεις και πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς, που να καλύπτουν το κόστος ζωής.
•    ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 28ης ΦΛΕΒΑΡΗ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΚΑΙ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ!