α) Για την κεντρική πολιτική κυβέρνησης-ιμπεριαλιστών-κεφαλαίου και τη θέση των μισθωτών τεχνικών απέναντι της.
Εμείς, οι μισθωτοί τεχνικοί, υπάλληλοι σε εταιρίες παροχής επιστημονικών και τεχνικών υπήρεσιών (μηχανικοί, σχεδιαστές, τεχνολόγοι, γεωλόγοι) αποτελούμε τμήμα του εργαζόμενου λαού. Ζούμε, δουλεύουμε και αμοιβόμαστε με βάση το συσχετισμό δύναμης που διαμοφώνεται ανάμεσα στις δυνάμεις του κεφαλαίου -ντόπιου και ξένου- από τη μία, και τις δυνάμεις των λαϊκών και εργαζόμενων στρωμάτων από την άλλη.
Οι συνθήκες δουλειάς και ζωής μας διαμορφώνονται στο έδαφος της ολομέτωπης, στρατηγικής επίθεσης του κεφαλαίου ενάντια στον κόσμο της δουλειάς, που διαμορφώνει το σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα. Οι μισθωτοί τεχνικοί ως τμήμα του εργαζόμενου λαού, πρέπει να οργανωθούν στο πλευρό του εργατικού-λαϊκού κινήματος, για την ανατροπή της πολιτικής κυβερνήσεων-ιμπεριαλισμού-κεφαλαίου.
Συγκεκριμένα:
Η κυβέρνηση ΝΔ συνεχίζει την αντιλαϊκή επίθεση «από εκεί που την άφησε» η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Αποτελεί την πιο επιθετική έκφραση αυτής της πολιτικής, και αξιοποιεί την απογοήτευση που δημιούργησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στους εργαζόμενους. Προσδένει τη χώρα ακόμα περισσότερο στο ΝΑΤΟ, το ΔΝΤ και την ΕΕ, υλοποιώντας της πολιτικές τους.
Πέρασε το «Αναπτυξιακό Νομοσχέδιο», το οποίο διαμορφώνει όρους περαιτέρω διάλυσης των συλλογικών, κλαδικών επιχειρησιακών συμβάσεων, με όρους υπεροχής των ατομικών συμβάσεων. Δυσχεραίνει τους όρους εργασίας πάνω σε ζητήματα υπερωριών και απολύσεων. Αφήνει χωρίς έλεγχο το κεφάλαιο απέναντι στο περιβάλλον (συντελεστές δόμησης, περιβαλλοντικές μελέτες). Ιδιαίτερα σημαντική είναι η πρόβλεψη για δημιουργία «Ειδικών Οικονομικών Ζωνών, όπου δεν θα ισχύει κανένα κεκτημένο εργασιακό δικαίωμα (κατώτερος μισθός, ωράριο). Μια τέτοια Ζώνη έχει εξαγγελθεί στο στρατόπεδο Γκόνα, στη δυτική Θεσσαλονίκη.
Φήφισε το νέο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο, που μετατρέπει την ασφάλιση από κοινωνικό δικαίωμα σε ατομική υπόθεση, και ανοίγει το δρόμο για τις ιδιωτικές ασφαλιστικές. Την ίδια στιγμή, παρά τα λεγόμενα των ΜΜΕ, στην πραγματικότητα αυξάνει τις ασφαλιστικές εισφορές για την πλειοψηφία των αυτοαπασχολούμενων.
Εμπλέκει τη χώρα στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, με κρίσιμο το ζήτημα της συμφωνίας για την επέκταση των ΝΑΤΟϊκών βάσεων, μετατρέπει τη χώρα σε εξάρτημα της ΝΑΤΟϊκής δολοφονικής μηχανής. «Σηκώνει το χέρι» για την αποστολή ελληνικών στρατευμάτων στη Λιβύη, οξύνοντας ακόμα περισσότερο τον ανταγωνισμό στη ΝΑ Μεσόγειο. Δημιουργεί τον κίνδυνο να γίνει η νεολαία κρέας στα κανόνια του πολέμου.
Προωθεί την κρατική τρομοκρατία και καταστολή σε κάθε κομμάτι του λαού που αγωνίζεται (απεργοί, φοιτητές, αγρότες). Ιδιαίτερη σημασία έχουν τα μέτρα που ουσιαστικά βγάζουν στην παρανομία το συνδικαλισμό και την απεργία: «50% + 1» για κήρυξη απεργίας σε επιχείρηση, μητρώο ηλεκτρονικού φακελώματος των σωματείων, ηλεκτρονική ψήφος που νοθεύει την άμεση διαδικασία συνέλευσης. Στην ουσία, το κράτος και οι μηχανισμοί καταστολής «βάζουν χέρι» στις λειτουργίες και τις αποφάσεις των σωματείων. Η πολιτική αυτή προστίθεται στις δικαστικές αποφάσεις για «παράνομες και καταχρηστικές» απεργίες και στις εκδικητικές απολύσεις εργαζομένων.
Συνολικά, η θέση των μισθωτών τεχνικών βρίσκεται μέσα σε ένα Μέτωπο Αντίστασης και Διεκδίκησης όλων τα λαϊκών στρωμάτων, όλων των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που θέλουν να παλέψουν για την ανατροπή της επίθεσης, και την κατοχύρωση των δικαιωμάτων τους.
β) Για τις συνθήκες εργασίας των μισθωτών τεχνικών
Εδώ και χρόνια έχουν γίνει καθεστώς στο χώρο των μισθωτών τεχνικών οι νέες ελαστικές εργασιακές σχέσεις και οι ατομικές συμβάσεις εργασίας. Αν και οι μισθωτοί τεχνικοί αποτελούν ένα από τα πιο μορφωμένα στρώματα υπαλλήλων, που εκτελούν σύνθετες εργασίες και αποδίδουν υψηλά κέρδη στην εργοδοσία, κατά κανόνα βρίσκονται απογυμνωμένοι από οποιοδήποτε μέσο συλλογικής διεκδίκησης δικαιωμάτων. Η πραγματικότητα αυτή διαμορφώνεται πάνω στα δεδομένα που δημιουργεί η έλλειψη ταξικής συγκρότησης των εργαζομένων. Το σύνολο των εργαζομένων του κλάδου υπογράφει ατομικές και όχι συλλογικές συμβάσεις.
Τα βασικά ζητήματα που απασχολούν τους μισθωτούς τεχνικούς είναι τα εξής:
Έλλειψη Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας για όλες τις ειδικότητες του κλάδου. Η απουσία ΣΣΕ δίνει τη δυνατότητα στην εκάστοτε εργοδοσία να διαπραγματεύεται τους όρους εργασίας χωρίς όριο προς τα κάτω, διαμορφώνοντας όλο και χειρότερες συνθήκες σε μισθό, ασφάλιση, ωράριο. Βασικός στόχος για κάθε κλάδο εργαζομένων αποτελεί η υπογραφή και αναγνώριση της ΣΣΕ.
Εργασία χωρίς αναγνώριση της ειδικότητας, με μισθό πείνας. Καθεστώς αποτελεί για μεγάλο μέρος των εργαζόμενων του κλάδου, η πρόσληψη με βάση την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση, ή με βάση ατομική σύμβαση που αναγράφει ως ειδικότητα «υπάλληλος γραφείου». Έτσι αμείβονται με μισθό πείνας εργαζόμενοι που εκτελούν σύνθετες επιστημονικής και τεχνικές εργασίες, για εταιρίες που καταγράφουν μεγάλα κέρδη. Βασικός στόχος που θα κατακτηθεί μέσω της ΣΣΕ είναι η αύξηση των μισθών και η κατοχύρωση ελάχιστων αμοιβών ανά ειδικότητα. Φυσικά, γενικός στόχος πάλης παραμένει η πραγματική αύξηση των μισθών για όλους τους εργαζόμενους.
Εργασία με «μπλοκάκι» (Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών). Το «μπλοκάκι» αποτελεί από τις πιο συνηθισμένες μορφές εργασίας για τους νέους εργαζόμενους τεχνικούς. Πρόκειται ουσιαστικά για μια μορφή εξαρτημένης εργασίας, με το μανδύα της «παροχής υπηρεσιών». Δεν κατοχυρώνει βασικά εργασιακά δικαιώματα όπως το ταμείο ανεργίας, οι άδειες, τα δώρα, η αποζημίωση, οι υπερωρίες. Αφήνει ακάλυπτη τη μητρότητα, με τη λήξη σύμβασης και την απουσία ασφαλιστικών δικαιωμάτων που τη συνοδεύει. Απομυζά το εισόδημα του εργαζόμενου (που συχνά τον δελεάζουν), μέσω των αυξημένων ασφαλιστικών εισφορών. Ιδιαίτερα επιβαρυντικές είναι οι διατάξεις για αύξηση των εισφορών μετά την τριετία.
Εργασία μέσω προγραμμάτων της ΕΕ, του ΟΑΕΔ ή μέσω πρακτικών. Ακόμα χειρότερες είναι οι συνθήκες εργασίας μέσω των διάφορων προγραμμάτων που αντιμετωπίζουν τον εργαζόμενο ως «ωφελούμενο» ή ως «πρακτικάριο». Χάνει όλα τα δικαιώματα σε ασφάλιση, ταμείο, αργίες. Η εργοδοσία απαλλάσσεται μέσω κονδυλίων από βασικές μισθολογικές και ασφαλιστικές υποχρεώσεις. Η ύπαρξη αυτών των μορφών εκμετάλλευσης (στο όνομα, δήθεν της μείωσης της ανεργίας ή της εκμάθησης της δουλειάς), συμπαρασύρει τα δικαιώματα όλων των εργαζομένων «προς τα κάτω». Το τοπίο εκμετάλλευσης συμπληρώνουν και οι εργαζόμενοι “part-time” που στην πράξη πολλές φορές «βγάζουν δουλειά» κανονικού υπαλλήλου.
Συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Συνηθισμένη πρακτική, ειδικά σε ερευνητικά προγράμματα που συνδέονται με το δημόσιο, τα ΑΕΙ και την ΕΕ, είναι η σύναψη απανωτών συμβάσεων ορισμένου χρόνου (σε συνδυασμό με το «μπλοκάκι»), που κρατά τον εργαζόμενο σε ομηρία και αβεβαιότητα, με ενδιάμεσες απολύσεις, χωρίς μόνιμη και σταθερή δουλειά.
Διάσπαση των επαγγελματικών δικαιωμάτων σε «κλάσεις» μέσω εξετάσεων. Με το νέο θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας του ΤΕΕ που προτείνεται από τη διοίκησή του, ουσιαστικά διασπάται το πτυχίο του μηχανικού αφού εισάγεται ο θεσμός των κλάσεων, όπου ο μηχανικός θα είναι αναγκασμένος να τρέχει (με το αζημίωτο, βέβαια) από σεμινάριο σε σεμινάριο και από εξετάσεις σε εξετάσεις, προκειμένου να έχει το δικαίωμα να εξασκεί το επάγγελμά του. Μάλιστα, υφίσταται υποβιβασμός κλάσης αν ο μηχανικός δεν εργάζεται για κάποια έτη
Εντατικοποίηση της εργασίας. Αποτέλεσμα του συνεχούς κυνηγιού για τη μείωση του μισθολογικού κόστους αποτελεί η εντατικοποίηση της δουλειάς, κάτω από ευφάνταστες ονομασίας όπως «συνεργατικό περιβάλλον», «multi-tasking» κ.τ.λ. Επιτυγχάνεται η συμπύκνωση καθηκόντων μέσα στο χρόνο εργασίας, εξουθενώνοντας τους εργαζόμενους.
Καταπάτηση του ωραρίου. Και επειδή η εντατικοποίηση μέσα στο ωράριο δεν αρκεί, είναι καθολικό το φαινόμενο των απλήρωτων υπερωριών, την επέκτασης του ωραρίου για «μισή ώρα» πριν ή μετά την κανονική διάρκεια, το σπαστό ωράριο, ακόμα και η επιβολή καθηκόντων «στο σπίτι» τα σαββατοκύριακα. Εδώ το συσχετισμό βαραίνει η καθιέρωση της κυριακάτικης εργασίας σε μια σειρά κλάδους και επιχειρήσεις, που επεκτείνεται βαθμιαία και στο δικό μας κλάδο.
Καταπάτηση του περιεχομένου της εργασίας. Για να «βγει η δουλειά» των επιχειρήσεων με λιγότερους εργαζόμενους, οι μισθωτοί τεχνικοί συχνά αξιοποιούνται σε παράπλευρες εργασίες εκτός περιεχομένου δουλειάς (λογιστικά, τηλεφωνητές, εξυπηρέτηση, ενημέρωση βάσης δεδομένων), που μένουν κενές από την απόλυση ή μη πρόσληψη συναδέλφων.
Καμία προστασία στις εγκύους και τη μητρότητα. Αξιοποιώντας το αρνητικό δεδομένο της οδηγίας της ΕΕ για την απόλυση εγκύων («δικαιολογημένη απόλυση»), μια σειρά επιχειρήσεις είτε απολύουν υπαλλήλους είτε προχωρούν σε λύση σύμβασης, αποφεύγοντας την άδεια μητρότητας. Έτσι εμποδίζουν στην πράξη τη δημιουργία οικογένειας. Το σκηνικό εργαλειακής αντιμετώπισης προς τις εργαζόμενες συμπληρώνουν οι παρενοχλήσεις στο χώρο δουλειάς και οι αγγελίες «ειδικά για εργαζόμενες».
Δημιουργία κλίματος τρομοκρατίας στον χώρο εργασίας. Συχνά, η εργοδοσία αξιοποιεί το ολιγομελές του προσωπικού και την ιδιαίτερη σχέση μαζί του, ώστε να πιέσει για την καταπάτηση της εργασιακής νομοθεσίας (δώρα, υπερωρίες), και τη μη συμμετοχή σε γενικές απεργίες ή στο σωματείο. Προβάλλονται συχνά τα ψεύτικα επιχειρήματα ότι «είμαστε μια οικογένεια» ή «είμαστε συνεργάτες», τα οποία φυσικά ακυρώνονται στην πράξη όταν ο μήνας τελειώσει.
Συνολικά, διαμορφώνεται ένα τοπίο εφαρμογής του εργασιακού μεσαίωνα, που συνδυάζει τόσο τη γενική αντεργατική νομοθεσία, όσο και εργοδοτικές συμπεριφορές απέναντι στον κλάδο που έχουν κατοχυρωθεί στην πράξη.
Βασικό εργαλείο στα χέρια της εργοδοσίας είναι και το ιδεολογικό οπλοστάσιο της «εργασιακής περιπλάνησης», της συγκέντρωσης «προσόντων», σεμιναρίων ή portfolio, συνολικά της ατομικής αντίληψης που έχουν εμπεδώσει για την εργασία, ειδικά στους εργαζόμενους. Το ρευστό εργασιακό τοπίο και οι πολλαπλές συνθήκες εργασίας, έχουν κατορθώσει να ακυρώσουν την κατοχύρωση συγκεκριμένων κεκτημένων των εργαζόμενων από τη δουλειά τους, έχουν επιτρέψει στην εργοδοσία να ανακυκλώνει το προσωπικό ξεκινώντας κάθε φορά τους όρους «από το μηδέν».
γ) Για τους στόχους πάλης των μισθωτών τεχνικών
Μέσα από τα συλλογικά μας όργανα να αντισταθούμε στον εργασιακό μεσαίωνα να διεκδικήσουμε άμεσους στόχους πάλης για τη βελτίωση των όρων εργασίας:
• Υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης που να καλύπτει όλους τους εργαζόμενους και τις ειδικότητες του κλάδου. Πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς.
• Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους. Να καταργηθεί το «μπλοκάκι» και κάθε άλλη μορφή ελαστικής, ανασφάλιστης ή μερικής εργασίας.
• Πενθήμερο – Οκτάωρο. Καμία καταπάτηση του ωραρίου και της κυριακάτικης αργίας. Απόδοση όλων των υπερωριών.
• Δικαίωμα στην ασφάλιση και την περίθαλψη για όλους τους άνεργους συναδέλφους. Ταμείο ανεργίας και αποζημίωση για όσους συναδέρφους απολύονται, ανεξάρτητα από τη σχέση εργασίας.
• Προστασίας της μητρότητας. Άδεια σε όλες τις μητέρες.
• Ανατροπή της αντεργατικής-αντιλαϊκής πολιτικής κυβέρνησης-κεφαλαίου-ιμπεριαλιστών.
• Πάλη για την αποτροπή των πολεμικών κινδύνων. Οι εργαζόμενοι δεν είναι κρέας για τα κανόνια.
• Πάλη ενάντια στην κρατική τρομοκρατία και την καταστολή. Καμία εμπλοκή του κράτους στα σωματεία. Καμία ενημέρωση του μητρώου «δικαιούχων».
δ) Για την παρέμβαση μας σε ανειδίκευτους υπαλλήλους γραφείου
Δίπλα στους μισθωτούς τεχνικούς, που αποτελεί κλάδο εξειδικευμένο, υπάρχει η εμγάλη μάζα των ανειδίκευτων εργαζομένων, υπαλλήλων γραφείου σε τεχνικές εταιρίες, call center, εταιρίες πώλησης και εργολαβικές εταιρίες.
Οι συνθήκες εργασίας για αυτούς τους υπαλλήλους κυριολεκτικά προσομοιάζουν σε αυτό που ονομάζεται “συνθήκες γαλέρας”. Συνωστισμένοι κατά δεκάδες μπροστά στις οθόνες των υπολογιστών, συχνά 4ωροι, συχνά με συμβάσεις ενός μήνα, χωρίς πλήρη μισθό και ασφάλιση. Ή απομονωμένοι σε μικρές εταιρίες, κάτω από τις χειρότερες συνθήκες, με καταπάτηση της εργατικής νομοθεσίας. Οι υπάλληλοι γραφείου, συχνά φοιτητές, νέοι πτυχιούχοι που ψάχνουν για προσωρινή δουλειά ή ανειδίκευτοι που εργάζονται χρόνια σε εταιρίες, αποτελούν ένα από τα πιο καταπιεσμένα στρώματα εργαζομένων.
Παρόλο που οι ανειδίκευτοι υπάλληλοι αποτελούν ξεχωριστό κλάδο, η συνάφεια και η εγγύτητα σε χώρους εργασίας, δημιουργούν συνθήκες για κοινή συμπόρευση με τους μισθωτούς τεχνικούς, και πρέπει να αποτελεί στοιχείο της παρέμβασης μας η δημιουργία συνθηκών για συνένωση στους χώρους δουλειάς, η κοινή στάση απέναντι στην εργοδοσία και η αλληλεγγύη στις διεκδικήσεις.
ε) Μερικά ειδικά σημεία της παρέμβασης μας
Για το ζήτημα της συμμετοχής στις γενικές ή κλαδικές απεργίες. Στις σημερινές συνθήκες, η συμμετοχή των εργαζομένων στις απεργίες, συναντάει δύο αλληλοτροφοδοτούμενες δυσκολίες. Πρώτον, την άγρια τρομοκρατία που κυριαρχεί στους χώρους δουλειάς, είτε με την πρακτική των απολύσεων και της εργοδοτικής τρομοκρατίας, είτε με την κρατική-δικαστική παρέμβαση που βγάζει στην παρανομία τους αγώνες των εργαζομένων. Δεύτερο, τη στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών που κυρήσσουν απεργίες-τουφεκιές, χωρίς ενημέρωση των εργαζομένων, χωρίς διαδικασίες “από τα κάτω” οργάνωσης, χωρίς σχέδιο κλιμάκωσης. Με αποτέλεσμα οι απεργίες να σταματούν κια να ξεπουλιούνται, και η απογοήτευση να εντείνεται στους εργαζόμενους.
Η προσπάθεια μας για το χτίσιμο αγωνιστικών δεσμών με εργαζόμενους, πρέπει να απαντήσει τα ζητήματα αυτά, προωθώντας την οργάνωση στη βάση, την εξήγηση των συσχετισμών στους εργαζόμενους, και τη δημιουργία όρων για το ξεπέρασμα των αστικών και ρεφορμιστικών συνδικαλιστικών ηγεσιών. Σε αυτή τη βάση πρέπει να βλέπουμε τη συμμετοχή μας σε κεντρικά απεργιακά καλέσματα, τα κεντρικά ραντεβού και την τοποθετήση μας τόσο στο σωματείο, όσο και μέσα στους εργαζόμενους.
Για τον χαρακτήρα των αιτημάτων μας και τη γραμμή της Αντίστασης-Διεκδίκησης. Σε αντίθεση με εκτιμήσεις των άλλων δυνάμεων, που προσπερνούν την κατάσταση αποσυγκρότησης στο εργατικό κίνημα, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η βάση των αγώνων που αναπτύσσονται βρίσκεται στην Αντίσταση στην επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι, και στη Διεκδίκηση βασικών δικαιωμάτων τα οποία τους έχουν αφαιρεθεί
Σε αυτή τη βάση, χρειάζεται από τη μία ενότητα των δυνάμεων μέσα στο κίνημα πάνω στους άμεσους στόχους πάλης, αλλά και διαχωρισμός από λαθεμένα αιτήματα. Η γραμμή της Αντίστασης-Διεκδίκησης, και η πρακτική της ισότιμης κοινής δράσης ενάντια στην επίθεση αποτελούν βασικούς όρους για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, για το άνοιγμα του δρόμου της προοπτικής μας κοινωνίας με αφέντη τον εργαζόμενο λαό, και όχι το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο.
ζ) Για τις μορφές οργάνωσης της πάλης και για το ζήτημα των σωματείων.
Βασικό πλεονέκτημα στα χέρια της εργοδοσίας αποτελεί το γεγονός ότι η πλειοψηφία των εργαζομένων στον κλάδο δεν είναι οργανωμένη στα σωματεία. Απουσιάζουν τόσο τα επί μέρους σωματεία για μια σειρά ειδικότητες, όσο και τα επιχειρησιακά σωματεία. Η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων δεν έχει την εμπειρία της συλλογικής δράσης.
Ειδικά για το Σωματείο των Μισθωτών Τεχνικών. Η δημιουργία του σωματείου, αρχικά στην Αθήνα και ύστερα σε μια σειρά πόλεις, αποτελεί κατάκτηση για τους μισθωτούς τεχνικούς. Αποτελεί ένα πεδίο οργάνωσης και πάλης των εργαζόμενων.
Το ΣΜΤ, δεν αναγνωρίζεται ακόμα από το σύνολο των εργαζομένων στον κλάδο, και δεν έχει τη δυναμική για να υπογράψει συλλογική σύμβαση. Συσπειρώνει κυρίως εργαζόμενους που ανήκουν στην επιρροή των αριστερών παρατάξεων στο χώρο. Αποτέλεσμα είναι η πλασματική αποτύπωση των συσχετισμών στα πλαίσια του (πλήρης κυριαρχία της Αριστεράς). Η πλασματική αυτή αποτύπωση μετατρέπει συχνά το ΣΜΤ σε πεδίο αντιπαράθεσης αριστερών προγραμμάτων, που δεν ανταποκρίνονται στους πραγματικούς όρους κίνησης των εργαζομένων.
Παρόλα τα προβλήματα, βασικός στόχος μας πρέπει να είναι η μαζικοποίηση του σωματείου και το ζωντάνεμα των διαδικασιών του. Ειδικά η συγκρότηση και μαζικοποίηση των γενικών συνελεύσεων, με την άμεση συμμετοχή των εργαζομένων. Τέλος, η αξιοποίηση του Διοικητικού Συμβουλίου με τέτοιον τρόπο, ώστε παρά τους συσχετισμούς, να αξιοποιούνται κινήσεις κοινής δράσης στα πλαίσια του σωματείου.
Βασικός όρος δημοκρατικής λειτουργίας είναι η εφαρμογή της απλής αναλογικής και η μη εφαρμογή του καπλονοθευτικού νόμου 1264 του 1982, που οδηγεί στην αλλοίωση των εκλογικών αποτελεσμάτων.
Γενικά η πολιτική της κοινής δράσης, δυνάμεων, εργαζόμενων μαζί και άλλων σωματείων-συλλόγων, πάνω σε συγκεκριμένους στόχους πάλης και χωρίς προαπαιτούμενη τη συνολική προγραμματική συμφωνία, πρέπει να είναι βασική μας μέριμνα. Με το πάρσιμο συγκεκριμένων πρωτοβουλιών και ανοιχτή απεύθυνση, πάνω στο «μίνιμουμ» της συμφωνίας των εμπλεκόμενων.
Προωθητική στην κατεύθυνση του ζωντανέματος του σωματείου είναι η δημιουργία επιτροπών ή πρωτοβουλιών αγώνα, με την άμεση συμμετοχή των εργαζόμενων που θέλουν να πάρουν σε χέρια τους την πάλη. Η δράση των επιτροπών/πρωτοβουλιών αγώνα πρέπει να γίνεται πάνω σε συγκεκριμένους στόχους πάλης που να συσπειρώνουν την πλειοψηφία των εργαζόμενων σε έναν χώρο, πάντα μέσα στα πλαίσια του σωματείου και όχι σε λογική υποκατάστασης του.
Το σωματείο πρέπει να είναι ανεξάρτητο από το κράτος και τους μηχανισμούς του (αστυνομία, δικαστικό σύστημα), οικονομικά ανεξάρτητο και βασιζόμενο στην εισφορά των μελών. Βασικός όρος για τη λειτουργία του σωματείου πρέπει να είναι η απόκρουση των νόμων που βγάζουν το συνδικαλισμό στην παρανομία. Συγκεκριμένα οι ρυθμίσεις για το «50% + 1», το μητρώο δικαιούχων, η ηλεκτρονική ψηφοφορία, σε συνδυασμό με την εμπλοκή του δικαστικού συστήματος στις υποθέσεις των σωματείων, διαμορφώνει ένα ασφυκτικό πλαίσιο. Η αντίσταση σε αυτά τα μέτρα δεν πρέπει να μένει μόνο στη λεκτική καταγγελία αλλά να περάσει και στην πράξη στην οργανωμένη άρνηση των σωματείων να τα εφαρμόσουν. Σε αυτό το πεδίο, αποτελεί αρνητική παρακαταθήκη η κατάθεση λίστας «δικαιούχων» από μια σειρά σωματεία πανελλαδικά.
Η οικοδόμηση της παρέμβαση μας στο ΣΜΤ πρέπει να ειδωθεί μέσα από αυτούς τους άξονες και το πολιτικό πλαίσιο, ως συσπείρωση εργαζομένων που μέσα από την καθημερινή τους δράση στο σωματείο και τους χώρους δουλειάς, συμβάλλουν στην οικοδόμηση όρων οργάνωσης και πάλης των μισθωτών τεχνικών.
Θεσσαλονίκη, 15/03/2020
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΜΙΣΘΩΤΩΝ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου