«Κοιμάμαι περίπου δύο ώρες, το πολύ τέσσερις ώρες. Νιώθω ότι αυτό είναι κακό για το δέρμα μου», δήλωσε η νέα πρωθυπουργός της Ιαπωνίας, Σανάε Τακαΐτσι, αφότου συγκάλεσε meeting στις 3.00 τα ξημερώματα με τους συνεργάτες της.
Η εκπρόσωπος τους του Ιαπωνικού κεφαλαίου προσπαθεί να δώσει «το καλό παράδειγμα» στους εργαζόμενους της χώρας, από τους οποίους απαιτεί ακόμα περισσότερο ξεζούμισμα, ακόμα περισσότερες ώρες δουλειάς.
«Αν μπορούμε να δημιουργήσουμε τις συνθήκες για μια κατάσταση όπου οι άνθρωποι μπορούν να βρουν μια ισορροπία που να ταιριάζει στις επιθυμίες τους μεταξύ της φροντίδας των παιδιών, των οικογενειακών ευθυνών και της εργασίας και της απόλαυσης του ελεύθερου χρόνου τους, αυτό θα ήταν ιδανικό», δήλωσε.
Επανέλαβε, δηλαδή, τα γνωστά επιχειρήματα των υπουργών της ΝΔ περί «ισορροπίας μεταξύ προσωπικού και εργάσιμου χρόνου», σύμφωνα με τα οποία ψήφισε το 13ωρο και τις απλήρωτες υπερωρίες.
Δεν ξέρουμε αν οι Ιάπωνες εργαζόμενοι ανησυχούν κυρίως για το δέρμα τους, σε μία χώρα όπου ο θάνατος από την εξαντλητική, εντατικοποιημένη εργασία έχει πάρει όνομα (Karoshi).
Αυτό που ξέρουμε είναι ότι πλέον ο καπιταλισμός έχει βαφτίσει την οπισθοδρόμηση ως πρόοδο, το μεσαίωνα ως εξέλιξη. Περιφέρει ως επίτευγμα της ανθρωπότητας να εργάζονται το 2025 παιδιά από τα 14 έτη, ηλικιωμένοι και συνταξιούχοι μετά τα 74.
Παρουσιάζει ως «μόδα» και «εταιρική κουλτούρα» να συνηθίζουμε σε συνθήκες εργασίας που καταπατούν ακόμα και βιολογικές ανάγκες του ανθρώπινου οργανισμού, όπως ο ύπνος.
Άραγε αν δεν βρεθούν κάποιοι «οπισθοδρομικοί» ποιος θα πει το αυτονόητο: «8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ανάπαυση, 8 ώρες προσωπικός χρόνος»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου