Αναδημοσιεύουμε το κείμενο της Μ.Β., εργαζόμενης στην Teleperformance σχετικά με τη λειτουργία του ΣΕΤΕΠ (σωματείο εργαζομένων στην Teleperformance) και την πλήρη ευθυγράμμιση του με τις επιταγές του νόμου Χατζηδάκη.
Πώς λειτουργεί ένα σωματείο με ηλεκτρονικές διαδικασίες;
Ο ν. Χατζηδάκη ψηφίστηκε το ’21, και ήταν από τα χειρότερα νομοσχέδια για τα εργασιακά που έχουν περάσει τα τελευταία χρόνια. Έκανε υποχρεωτικό για τα σωματεία να γραφτούν στο ΓΕΜΗΣΟΕ για να μπορούν να διαπραγματευτούν για συλλογικές συμβάσεις, και για να μπορούν να καλύψουν τους εργαζόμενους σε απεργίες, στάσεις εργασίας και άλλες μορφές διαμαρτυρίας. Επίσης, για να έχει ένα σωματείο αναγνώριση, πρέπει να κάνει ηλεκτρονικές συνελεύσεις και εκλογές, και ένα σωρό άλλα μέτρα που στόχο έχουν την αποδιοργάνωση των σωματείων και τελικά την αποσυγκρότηση του κόσμου από τα συλλογικά μέσα πάλης του.
Πλέον πάρθηκε απόφαση από τα σωματεία που ηγείται η ΕΣΑΚ (ΠΑΜΕ) να εφαρμοστεί η ηλεκτρονική ψηφοφορία για «15 λεπτά έτσι για το τυπικό, κανένας δεν θα μπει να ψηφίσει». Επίσης έτσι για το τυπικό θα δηλωθεί 1 άτομο στο μητρώο. Γιατί όλα αυτά; Για να μην σηκώσει κόντρα στην προϋπόθεση εφαρμογής του νόμου για να μπορεί να συμμετάσχει το σωματείο στο επόμενο συνέδριο του ΕΚΘ.
Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει πρόθεση, λένε, να εφαρμοστεί ο ν. Χατζηδάκη, αφού το ΠΑΜΕ συνεχίζει να μάχεται ενάντια αυτού. Και κάπου εδώ διαφωνούμε. Γιατί υπάρχουν παραδείγματα εφαρμογής του νόμου σε άλλα σωματεία.
Η περίπτωση του ΣΕΤΕΠ (σωματείο εργαζομένων στην Teleperformance).
Μετά τις μαζικές κινητοποιήσεις την άνοιξη του ’24 στην Teleperformance, έγινε φανερή η ανάγκη για επιχειρησιακό σωματείο. Έτσι, ξεκίνησε η διαδικασία ίδρυσης του σωματείου αυτού, με κανονικότατη συμμετοχή στο μητρώο. Το τελευταίο, να σημειωθεί, το παραδέχθηκε η τότε προσωρινή διοίκηση μόνο αφότου έγινε ερώτηση.
Από τη στιγμή που έγινε, βέβαια, αυτό, εφαρμόστηκαν χωρίς δεύτερη σκέψη και οι υπόλοιπες διατάξεις του νομοσχεδίου, όπως η διαδικτυακή συνέλευση, και λήψη αποφάσεων στην ίδια συνέλευση με ηλεκτρονική ψηφοφορία. Στην ίδια συνέλευση τέθηκε και το ζήτημα των διαδικτυακών εκλογών για την ανάδειξη του ΔΣ, φυσικά ως «θετικό βήμα για τους εργαζόμενους», και όχι ως αναγκαστικό μέτρο λόγω νομοσχεδίου. Τα επιχειρήματα υπέρ μιλούσαν για δυνατότητα περισσότερων εργαζόμενων να συμμετάσχουν στις εκλογές, ακόμη κι αν δεν κατοικούσαν σε περιοχές όπου υπήρχε δυνατότητα για παράρτημα. Η αναφορά στον κίνδυνο αποσυγκρότησης έγινε μόνο φευγαλέα. «Παλιότερα οι κάλπες πήγαιναν στις περιοχές όπου ήταν οι εργαζόμενοι. Σήμερα οι εργαζόμενοι βρίσκονται διαδικτυακά» ειπώθηκε χαρακτηριστικά από μέλος του ΠΑΜΕ.
Σε αυτές τις εκλογές, υπό αυτές τις συνθήκες, αποφασίσαμε να μην συμμετάσχουμε, ως ένδειξη διαμαρτυρίας προς τη διαδικασία και καταγγελίας της πλήρους εφαρμογής ενός από τους χειρότερους νόμους που έχουν περάσει τα τελευταία χρόνια.
Οι εκλογές, βέβαια, έγιναν. Στη Θεσσαλονίκη κατέβαινε μια αυτόνομη ομάδα 3 ατόμων, και υποψήφιοι του ΠΑΜΕ, όλοι σε ενιαίο ψηφοδέλτιο, όπως πέρασε από τη προαναφερθείσα συνέλευση. Αρχικά οι εκλογές ήταν να κρατήσουν 3 μέρες, με δυνατότητα διαδικτυακής ψήφου και τις 3 μέρες, ενώ δια ζώσης αποκλειστικά την πρώτη. Στον πρώτο κύκλο, η συμμετοχή του κόσμου ήταν κυρίως με φυσική παρουσία, με την αυτόνομη ομάδα να φαίνεται να ηγείται και να βγάζει τουλάχιστον 2 εκλεγμένους. Εντέλει οι εκλογές παρατάθηκαν, με τη Θεσσαλονίκη να έχει αποκλειστική δυνατότητα συμμετοχής στις διαδικτυακές. Εκεί το αποτέλεσμα ανατράπηκε, το ΠΑΜΕ έβγαλε 3 εκλεγμένους, με τον έναν να μην κατοικεί καν στη Θεσσαλονίκη εκείνο το διάστημα, και τους 2 από τους 3 εκλεγμένους να μην τους έχουν δει από τότε σε καμία διαδικασία τα ενεργά άτομα του τοπικού παραρτήματος.
Το αποτέλεσμα που βγήκε από αυτές τις τόσο «μαζικές σε συμμετοχή εκλογές» ήταν τοπικά παραρτήματα με σχεδόν πλήρη αδυναμία συγκέντρωσης σώματος ικανού να βγάλει γενική συνέλευση, το κάλεσμα αποκλειστικά πανελλαδικών (διαδικτυακών) συνελεύσεων, όπου είναι πολύ δύσκολο έως και αδύνατο να κάνεις σωστή τοποθέτηση (εκτός κι αν την γράψεις και σου την διαβάσει κάποιος από το γραφείο στην Αθήνα), ο ήχος είναι τόσο κακός που πάλι απαιτεί τρομερή προσπάθεια να καταλάβεις τι συμβαίνει στη συνέλευση, και η προτροπή είναι να φέρει ο καθένας εικόνα από τα πρότζεκτ του, αντί να μιλήσουμε πιο πολιτικά. Στα τοπικά παραρτήματα, υπήρχε ένα διάστημα προτροπή να καλούνται ανεπίσημα “meeting”, τα οποία είχαν αδυναμία να κινηθούν αποτελεσματικά κι οδήγησαν σε πλήρη απονέκρωση τους.
Έχει ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς τη διαφορετική στάση απέναντι στις διαδικτυακές εκλογές από την ίδια παράταξη. Πριν 1 χρόνο περίπου οι εκλογές αυτές παρουσιαζόντουσαν ως κάτι θετικό κι οι διατάξεις του ν. Χατζηδάκη εφαρμόστηκαν χωρίς παραπάνω συζήτηση, ενώ τώρα υποστηρίζεται ότι πάντα σηκώνεται κόντρα (εκτός κι αν δεν θέλουμε να ρισκάρουμε τη θέση μας στο ΕΚΘ) και οι εκλογές θα γίνουν έτσι μόνο για το τυπικό του πράγματος. Αναμένουμε την στιγμή που θα ακούσουμε ξανά το επιχείρημα ότι οι κάλπες πρέπει να ακολουθούν τους εργαζόμενους. Τότε ξέρουμε τι κατεύθυνση θα δοθεί πάλι. Θα δούμε σωματεία άτονα, δυσκίνητα, με τεράστια δυσκολία παρέμβασης στον κόσμο. Αυτός ήταν ο σκοπός του νομοσχεδίου, και απέναντι σε αυτό έχουμε να σηκώσουμε ανάστημα και να πάμε κόντρα για ανατροπή, όχι να τον αφήσουμε στα χαρτιά. Στο κάτω κάτω, οι νόμοι δεν ψηφίζονται για να δείχνει όμορφος και γεμάτος ο Νομικός Κώδικας, αλλά για να δίνουν όπλα στη φαρέτρα όσων θέλουν να μας καταδυναστεύουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου