Ασφαλή Τρένα και Μεταφορές - Κάτω η πολιτική που μας δολοφονεί!

Το κρατικό/παρακρατικό έγκλημα των Τεμπών προκάλεσε δικαιολογημένα την οργή κάθε ανθρώπου που βάζει τις ανθρώπινες ζωές πάνω απ’τα κέρδη των λίγων. Η αλήθεια όμως θα ξεσκεπαστεί μόνο με την πίεση των λαϊκών αγώνων, όπως φάνηκε και μετά τις συγκεντρώσεις σε όλη την Ελλάδα στις 26 Γενάρη, που προκάλεσαν τριγμούς στο σύστημα εξουσίας και συγκάλυψης του εγκλήματος. Δε χωράν αυταπάτες δικαιοσύνης απ’τα ίδια δικαστήρια που βγάζαν παράνομη κάθε απεργία των εργαζόμενων του ΟΣΕ, που ζητούσαν μέτρα ασφαλείας.

Αυτό βέβαια δεν αρκεί! Αυτό το σύστημα έχει εφεδρείες, τακτικές και συνέχεια. Μπορεί να αλλάξει πρόσωπα, ακόμα και πρωθυπουργικά, μπορεί να ρίξει στα λιοντάρια μερικά στελέχη για να ηρεμήσει “τον όχλο”, αλλά δεν μπορεί να αλλάξει τις πολιτικές που προκάλεσαν το έγκλημα, και προκαλούν καθημερινά άλλα τόσα. Να το πούμε απλά: και να μην κουβαλούσε λαθραίο φορτίο το τρένο, εμείς πάλι θα είχαμε δεκάδες νεκρούς με τα χάλια του ιδιωτικοποιημένου ΟΣΕ (με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων και της ΕΕ). Όπως είχαμε 81 νεκρούς με το Σαμίνα, όπως είχαμε 16 χιλιαδες νεκρούς εκτός ΜΕΘ, όπως έχουμε δεκαπλασιαμό νεκρών από εργατικά δυστυχηματα μετά το 2011, όπως παίζουμε τη ζωή μας κορώνα-γράμματα κάθε μέρα στο fly-over, κτλ. Δεν είναι τα πρόσωπα ούτε οι κυβερνήσεις (χωρίς αυτό να απαλλάσει κανέναν από τις ευθύνες του). Είναι η αντιλαϊκή πολιτική που τσακίζει δικαιώματα και ζωές για να φουσκώνει τις τσέπες τους.

Αυτή η αντιλαϊκή πολιτική που μας δολοφονεί καθημερινά στις ράγες, μας καίει στις πυρκαγιές και μας πνίγει στις πλημμύρες. Αυτή η πολιτική που ευθύνεται για τα αμέτρητα εργατικά “ατυχήματα” εργατών και ντελιβεράδων. Αυτή η πολιτική που μας επιβάλλει μισθούς πείνας, που καταργεί το 5ήμερο 8ωρο και βγάζει στην παρανομία τις απεργίες και τις διεκδικήσεις μας.

Στο χέρι μας είναι να μην “ηρεμήσουμε” μέχρι να μαθευτεί όλη η αλήθεια για το έγκλημα, αλλά κυρίως να ανατρέψουμε τις πολιτικές που γεννούν τετοια εγκλήματα, τις πολιτικές που βάζουν τα κέρδη των λίγων πάνω απ’τις ζωές μας εδώ και δεκαετίες. Με οργάνωση στις γειτονιές μας, στα σωματεία μας, με κάθε συλλογικό τρόπο που μας δίνει δύναμη να αγωνιστούμε για τις ζωές μας, για ασφαλείς μεταφορές και για τα δικαιώματά μας. Το δίκιο θα το επιβάλλει ο λαός με την πάλη του.

Όλοι στην απεργία και στις διαδηλώσεις στις 28 Φλεβάρη!

Συγκέντρωση: 10.30 στο Άγαλμα Βενιζέλου

Ανταπόκριση από την απεργιακή συγκέντρωση του ΣΜΤ. Δεδομένα και προβληματισμοί.

Πραγματοποιήθηκε σήμερα Τετάρτη 12/2 η κοινή συγκέντρωση του σωματείου μαζί με το σωματείο οικοδόμων στα πλαίσια της  48ωρης κλαδικής απεργίας που αποφασίστηκε στην τελευταία συνέλευση. Διαβάστηκαν ανακοινώσεις από τους προέδρους των Σωματείων και στη συνέχεια ακολούθησε πορεία, η οποία κατέληξε στο Μετρό στη Βενιζέλου. Η Αγωνιστική Πρωτοβουλία συμμετείχε στη συγκέντρωση και στην πορεία πίσω από το πανό του Σωματείου και συνέβαλε με συνθήματα στη μαχητικότητα του μπλόκ.
Η εικόνα της συγκέντρωσης επιβεβαίωσε τους προβληματισμούς μας και την κόντρα που δώσαμε στα πλαίσια της συνέλευσης σχετικά με τις πραγματικές δυνατότητες του σωματείου σε αυτή τη φάση και στο αν μπορεί να σηκώσει 48ωρη απεργία. Η συγκέντρωση είχε ακόμα μικρότερη μαζικότητα από την αντίστοιχη του Νοέμβρη που εξίσου απολογίσαμε ως προβληματική. 

Δεν θέλουμε να απαξιώσουμε την προσπάθεια που κάνει κάθε συνάδελφος/φισσα στο χώρο δουλειάς του και στην κόντρα με την εργοδοσία. Ούτε τις απεργιακές προσπάθειες που θα κάνει ένα σωματείο όταν θέτει ζήτημα συλλογικής σύμβασης εργασίας. Το βασικό πρόβλημα είναι η λογική της ηγεσίας του σωματείου που αποκρύπτοντας τον πραγματικό συσχετισμό αποφασίζει 48ωρη απεργία απλά για να ικανοποιήσει έναν κεντρικό από τα πάνω σχεδιασμό. Η λογική του εδώ και τώρα “γιατί τώρα έχει ανάπτυξη ο κλάδος”, όχι μόνο εγκλωβίζει πολιτικά το σωματείο σε μια λογική επαίτη απέναντι στην εργοδοσία αλλά το οδηγεί και σε αδιέξοδες κινήσεις.

 

Η πραγματική σύνδεση του σωματείου με τη βάση του κλάδου, η παρουσία του στην καθημερινή ζωή και πάλη στους χώρους δουλειάς, η ενεργή εμπλοκή της βάσης στις διαδικασίες είναι οι όροι που θα φέρουν το σωματείο σε καλύτερη θέση μάχης και θα του δώσουν την πραγματική δυνατότητα να οξύνει τα μέσα πάλης του.

 

 

48ωρη ΑΠΕΡΓΙΑ του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών 12-13 Φεβρουαρίου

 Συγκέντρωση 12 Φλεβάρη 10:30 στον ΕΦΚΑ Πλατεία Αριστοτέλους

Οι εργασιακές σχέσεις της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζόμενων του κλάδου είναι το λιγότερο ασφυκτική.  Μισθοί πείνας, απλήρωτες υπερωρίες, ωράρια λάστιχο, αφόρητη πίεση και καταπάτηση του ωραρίου για να βγαίνουν τα χρονοδιαγράμματα και οι επαναλαμβανόμενες παραδόσεις. Οι ελαστικές σχέσεις εργασίας έχουν εξαπλωθεί σε όλο το φάσμα του κλάδου και πολλές φορές αξιοποιείται και το ΔΠΥ (μπλοκάκι) για ακόμη μεγαλύτερη ένταση, ακόμη μεγαλύτερη εκμετάλλευση. Στα εργοτάξια η εργασιακή βαρβαρότητα αποτελεί ήδη καθεστώς. Το 6ήμερο, τα 10ωρα και 12ωρα, οι απλήρωτες υπερωρίες θεωρούνται από καιρό δεδομένα, ενώ σε πολλές περιπτώσεις πιέζουν για εργασία χωρίς κανένα όριο στον εργάσιμο χρόνο, χωρίς κανένα όριο στην εκμετάλλευση.

Η εργοδοσία έχοντας ως βασικότερο σύμμαχο το αντεργατικό νομικό οπλοστάσιο διαθέτει απόλυτη ελευθερία στην εκμετάλλευση και επιδιώκει την εκτίναξη των κερδών της στις πλάτες των εργαζόμενων. Είναι ξεκάθαρο ότι η «ανάπτυξη» τους  είναι  ποτισμένη με το αίμα και τον ιδρώτα των εργαζόμενων. Η εργοδοσία και το κεφάλαιο, ακόμη και αν θησαυρίζουν, όπως συμβαίνει σήμερα με την εκτίναξη του κύκλου εργασιών τους, δεν θα παραχωρήσουν σπιθαμή από τα κέρδη τους.

Οι εξελίξεις στον κλάδο δεν μπορούν να είναι αποκομμένες από τις συνολικότερες. Η ακρίβεια, οι αυξήσεις σε όλα τα αγαθά, τα υπέρογκα ενοίκια εξαφανίζουν τους μισθούς πείνας. Το έγκλημα των Τεμπών μας δείχνει πώς μας θυσιάζουν για τα κέρδη τους. Τα δείγματα της συνολικότερης ύφεσης, ενός  νέου κύκλου οικονομικής κρίσης που έρχονται από τις μητροπόλεις του κόσμου και της Ευρώπης προοιωνίζουν δύσκολες ημέρες για τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία. Την ίδια στιγμή η ακροδεξιά ενισχύεται πανευρωπαϊκά, ποτίζοντας με το εθνικιστικό της δηλητήριο τους λαούς κι επιχειρώντας να διοχετεύσει τη λαϊκή οργή σε βολικά για το σύστημα μονοπάτια. Τα σύννεφα του πολέμου ολοένα και πυκνώνουν πάνω από τους λαούς.  Οι ιμπεριαλιστές ξαναμοιράζουν τον κόσμο και προετοιμάζονται για μια νέα μεγάλη αναμέτρηση. Η χώρα μας βαθαίνει όλο και περισσότερο την εμπλοκή της στην αντιπαράθεση, δίνοντας «γη και ύδωρ» στου φονιάδες των λαών.

Σε αυτές τις συνθήκες ο αγώνας για διεκδίκηση ΣΣΕ με πραγματικούς αυξήσεις στους μισθούς που να καλύπτουν το κόστος της ζωής και διεύρυνση εργασιακών δικαιωμάτων είναι δίκαιος και αναγκαίος. Μόνο η μαζική,  αποφασιστική και παρατεταμένη εμπλοκή της βάσης του κλάδου μπορεί να δημιουργήσει όρους «ασφυξίας» στην εργοδοσία. Είναι ανάγκη να διευρυνθεί η οργάνωση των μισθωτών τεχνικών στο σωματείο και στους εργασιακούς χώρους. Είναι καθοριστικό ζήτημα η ανάδειξη επιμέρους διεκδικήσεων για αυξήσεις στους μισθούς και αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, κόντρα σε κάθε μικρό και μεγάλο εργοδότη. Γιατί μόνο μέσα από αυτή τη διαδρομή της σκληρής αντιπαράθεσης,  η εργοδοσία του κλάδου μπορεί να αναγκαστεί σε παραχωρήσεις.  

●    ΣΣΕ ΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΜΙΘΟΥΣ ΚΑΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

●    ΠΛΗΡΗΣ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!

●    ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ 5ΗΜΕΡΟ ΚΑΙ ΤΟ 8ΩΡΟ!

●    ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ!

●    ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ ΣΤΙΣ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ!

ΠΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΑΞΙΟΛΟΓΟΥΜΑΣΤΕ

Συνάδελφοι, συναδέλφισσες

Είναι πλέον συχνό φαινόμενο οι εργαζόμενοι σε μικρές ή μεγάλες εταιρείες να υπόκεινται σε εσωτερική αξιολόγηση απο τους ανώτερους τους με σκοπό την «εξέλιξη» τους και το  «δικό τους καλό» (όπως συνηθίζεται να λέγεται). Κατα καιρούς λοιπόν, και συνήθως πριν κλείσει το οικονομικό έτος για την εταιρεία (τυχαιο??), οι εργαζόμενοι καλούνται σε τετ-α-τετ «συζητήσεις» με κάποιο/α από τα ανώτερα στελέγχη για να συζητήσουν το πως τα πάνε εσωτερικά της επιχείρησης, τι στόχους έπιασαν στο διάστημα που προηγήθηκε και πως μπορούν να τα πάνε καλύτερα στον χρόνο που έρχεται.
Προκύπτουν λοιπόν ορισμένα ερωτήματα επί αυτού. Με ποια κριτήρια αξιολογούμαστε και σε τι στοχεύουν αυτά; Τι γίνεται αν μια αξιολόγηση δεν πάει καλα; Και τέλος, γιατί μας αξιολογούν αυτοί που μας αξιολογούν;

Για αρχή, πρέπει να ορίσουμε τις αξιολογήσεις έτσι ακριβώς όπως τους πρέπει. Οι αξιολογήσεις αποτελούν ένα ακόμη μέσο πίεσης της εργοδοσίας απέναντι στους εργαζόμενους. Δομούνται και εφαρμόζονται από την ίδια την εργοδοσία (ή του κοντινούς της), με όρους που η εργοδοσία ορίζει, οι οποίοι προφανώς δεν έχουν στόχο το «καλό» μας αλλά την αύξηση των κερδών. Τους νοιάζει άραγε αυτούς το δικό μας καλό όταν μας πετσοκόβουν τους μισθούς; Τους απασχολεί η εξέλιξη και η ευημερία μας όταν μας υποχρεώνουν σε ελαστικά ωράρια τα οποία δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για ξεκούραση και προσωπική ζωη; Μαλλον οχι..

Αξιολογούμαστε λοιπόν γιατί τα αφέντικά θέλουν να απαντήσουν σε πολύ συγκεκριμένα ζητήματα. Θελουν να ξέρουν πόσο ακόμη μπορείς να θυσιαστείς για να βγάλουν περισσότερα λεφτα. Θέλουν να ζυγίσουν το κέρδος που θα έχουν αν σε κρατήσουν για ακόμη εναν χρόνο. Θελουν να μας τρομοκρατήσουν, ότι αυτοί έχουν το καρπούζι - αυτοί και το μαχαίρι.

Απέναντι σε αυτές τις πρακτικές οι εργαζόμενοι πρέπει να παραμείνουμε συγκροτημένοι πίσω από το ταξικό μας συμφέρον. Η εργασιακή πραγματικότητα μας αφαιμάζει, οικονομικά, σωματικά, ψυχολογικά. Η συσπείρωση μας σε επιτροπές αγώνα και σωματεία, οι συζητήσεις με συναδέλφους, η ενότητα και ο αγώνας είναι τα μόνα που μπορούν να μας σώσουν. Δεν τρομοκρατούμαστε, δεν θυσιαζόμαστε.