Από τον Φεβρουάριο του 2022, όταν και η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία, οι περί πολέμου συζητήσεις δεν έχουν φύγει από την επικαιρότητα. Τα πολεμικά μέτωπα αυξάνονται διαρκώς, με κυρίαρχο βέβαια αυτό της Ουκρανίας, όπου στην ουσία συγκρούονται ΗΠΑ και Ρωσία, βάζοντας στην κουβέντα όλο και πιο έντονα τη χρήση πυρηνικών, θέτοντας ζήτημα ζωής για τους λαούς όλου του πλανήτη.
Η χώρα μας δεν είναι αμέτοχη σε όλο αυτό αφού η συμμετοχή μας στο ΝΑΤΟ δημιουργεί συγκεκριμένες υποχρεώσεις για την αστική τάξη της χώρας μας. Έτσι, βάσεις σε ελληνικό έδαφος χρησιμοποιούνται για ανεφοδιασμό των ΝΑΤΟϊκών πολεμικών ενεργειών στην Ουκρανία, ενώ τόνοι πολεμικό υλικό περνάνε από τα λιμάνια των Χανίων και της Αλεξανδρούπολης για να σκοτώνονται οι λαοί… Άμεση είναι κι η εμπλοκή του ελληνικού στρατού, τόσο με την αποστολή πολεμικού εξοπλισμού όσο και με την ανάμειξη ελληνικού προσωπικού στην εκπαίδευση Ουκρανών και Ισραηλινών.
Οι δηλώσεις του Γ.Γ. του ΝΑΤΟ Μαρκ Ρούτε είναι χαρακτηριστικές. «Δεν είμαστε έτοιμοι για αυτό που έρχεται στον δρόμο μας σε τέσσερα ή πέντε χρόνια. Ήρθε η ώρα να στραφούμε προς μια νοοτροπία εν καιρώ πολέμου και να αυξήσουμε την αμυντική μας παραγωγή και τις αμυντικές μας δαπάνες». Απαιτώντας ουσιαστικά από τις χώρες του ΝΑΤΟ να προετοιμαστούν για πόλεμο. Όχι μόνο μας ετοιμάζουν για θυσία στους άδικους πολέμους τους, αλλά σε αυτό το φόντο μας εξαθλιώνουν και μας καταδικάζουν σε μόνιμη φτώχεια. Για την αύξηση των εξοπλιστικών δαπανών, πάντα υπάρχει χώρος στον προϋπολογισμό. Γι’ αυτό που αντίθετα δεν υπάρχει χώρος είναι για τις δικές μας ανάγκες, για μισθούς, συντάξεις και δικαιώματα σε παιδεία, υγεία κτλ.
Σε αυτή τη λογική ξεζουμίσματος, κι ο νέος νόμος που ψήφισε η κυβέρνηση για τον κατώτατο μισθό, ο οποίος θα καθορίζει «αντικειμενικά” το ύψος του κατώτατου μισθού, με «αυτόματη» αναπροσαρμογή του σύμφωνα με την εξέλιξη των τιμών, των μισθών και -κυρίως- της παραγωγικότητας. Εκτός αν κάτι «έκτακτο» συμβαίνει, οπότε ο κατώτατος θα μένει σταθερός, όσο κι αν αυξάνεται το κόστος ζωής. Αντικειμενικοποίηση της φτώχειας λοιπόν, με επιστημονικό μανδύα. Όσο για το «σχέδιο δράσης» για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις που αναφέρεται στο νόμο, καμιά πρακτική συνέπεια δεν αναμένεται να έχει στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας.
Την ίδια στιγμή, οι παροχές για παιδεία και υγεία περικόπτονται συνεχώς, οι μισθοί κι οι συντάξεις παραμένουν σταθεροί, ενώ όλα τριγύρω ακριβαίνουν, το επίδομα ανεργίας μειώνεται προοδευτικά ενώ είναι δυσκολότερο να το πάρει κάποιος/α. Το 13ωρο και το 6ήμερο ήρθαν για να μείνουν ενώ η αύξηση στα εργατικά “ατυχήματα” είναι αδιάκοπο τεκμήριο ότι μας αντιμετωπίζουν σαν αναλώσιμους.
Μόνο οργανώνοντας τις δικές μας δυνάμεις μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί. Να ζωντανέψουμε τα σωματεία και τις διαδικασίες τους, όπου υπάρχουν. Να φτιάξουμε τους όρους συλλογικής οργάνωσης και δράσης, όπου δεν υπάρχουν. Ο αγώνας όμως για τη βελτίωση της ζωή μας είναι αλληλένδετος με τη συγκρότηση αντιπολεμικού-αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, απαιτώντας καμία εμπλοκή, καμιά συμμετοχή της χώρας μας στους πολέμους μεταξύ ιμπεριαλιστών. Για να μην ξημερώσει η μέρα που θα μας στείλουν στο μέτωπο να σκοτωθούμε για τα συμφέροντα τους.
Η χώρα μας δεν είναι αμέτοχη σε όλο αυτό αφού η συμμετοχή μας στο ΝΑΤΟ δημιουργεί συγκεκριμένες υποχρεώσεις για την αστική τάξη της χώρας μας. Έτσι, βάσεις σε ελληνικό έδαφος χρησιμοποιούνται για ανεφοδιασμό των ΝΑΤΟϊκών πολεμικών ενεργειών στην Ουκρανία, ενώ τόνοι πολεμικό υλικό περνάνε από τα λιμάνια των Χανίων και της Αλεξανδρούπολης για να σκοτώνονται οι λαοί… Άμεση είναι κι η εμπλοκή του ελληνικού στρατού, τόσο με την αποστολή πολεμικού εξοπλισμού όσο και με την ανάμειξη ελληνικού προσωπικού στην εκπαίδευση Ουκρανών και Ισραηλινών.
Οι δηλώσεις του Γ.Γ. του ΝΑΤΟ Μαρκ Ρούτε είναι χαρακτηριστικές. «Δεν είμαστε έτοιμοι για αυτό που έρχεται στον δρόμο μας σε τέσσερα ή πέντε χρόνια. Ήρθε η ώρα να στραφούμε προς μια νοοτροπία εν καιρώ πολέμου και να αυξήσουμε την αμυντική μας παραγωγή και τις αμυντικές μας δαπάνες». Απαιτώντας ουσιαστικά από τις χώρες του ΝΑΤΟ να προετοιμαστούν για πόλεμο. Όχι μόνο μας ετοιμάζουν για θυσία στους άδικους πολέμους τους, αλλά σε αυτό το φόντο μας εξαθλιώνουν και μας καταδικάζουν σε μόνιμη φτώχεια. Για την αύξηση των εξοπλιστικών δαπανών, πάντα υπάρχει χώρος στον προϋπολογισμό. Γι’ αυτό που αντίθετα δεν υπάρχει χώρος είναι για τις δικές μας ανάγκες, για μισθούς, συντάξεις και δικαιώματα σε παιδεία, υγεία κτλ.
Σε αυτή τη λογική ξεζουμίσματος, κι ο νέος νόμος που ψήφισε η κυβέρνηση για τον κατώτατο μισθό, ο οποίος θα καθορίζει «αντικειμενικά” το ύψος του κατώτατου μισθού, με «αυτόματη» αναπροσαρμογή του σύμφωνα με την εξέλιξη των τιμών, των μισθών και -κυρίως- της παραγωγικότητας. Εκτός αν κάτι «έκτακτο» συμβαίνει, οπότε ο κατώτατος θα μένει σταθερός, όσο κι αν αυξάνεται το κόστος ζωής. Αντικειμενικοποίηση της φτώχειας λοιπόν, με επιστημονικό μανδύα. Όσο για το «σχέδιο δράσης» για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις που αναφέρεται στο νόμο, καμιά πρακτική συνέπεια δεν αναμένεται να έχει στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας.
Την ίδια στιγμή, οι παροχές για παιδεία και υγεία περικόπτονται συνεχώς, οι μισθοί κι οι συντάξεις παραμένουν σταθεροί, ενώ όλα τριγύρω ακριβαίνουν, το επίδομα ανεργίας μειώνεται προοδευτικά ενώ είναι δυσκολότερο να το πάρει κάποιος/α. Το 13ωρο και το 6ήμερο ήρθαν για να μείνουν ενώ η αύξηση στα εργατικά “ατυχήματα” είναι αδιάκοπο τεκμήριο ότι μας αντιμετωπίζουν σαν αναλώσιμους.
Μόνο οργανώνοντας τις δικές μας δυνάμεις μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί. Να ζωντανέψουμε τα σωματεία και τις διαδικασίες τους, όπου υπάρχουν. Να φτιάξουμε τους όρους συλλογικής οργάνωσης και δράσης, όπου δεν υπάρχουν. Ο αγώνας όμως για τη βελτίωση της ζωή μας είναι αλληλένδετος με τη συγκρότηση αντιπολεμικού-αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, απαιτώντας καμία εμπλοκή, καμιά συμμετοχή της χώρας μας στους πολέμους μεταξύ ιμπεριαλιστών. Για να μην ξημερώσει η μέρα που θα μας στείλουν στο μέτωπο να σκοτωθούμε για τα συμφέροντα τους.